Wyprawę rozpoczynamy w punkcie, oznaczonym na mapie numerem 1, naprzeciw bramy, na podjeździe prowadzącym do mostu arkadowego.
Z tej perspektywy widać jednak wyraźnie, że zamek wzniesiono na sztucznym wzniesieniu, które obudowano wysokimi, potężnymi murami o wymiarach 75×92 m., na podstawie z kamieni polnych. Ciekawostką jest fakt, że dziedziniec zamku znajduje się 10 m. wyżej niż podstawa murów i miejsce, w którym obecnie się znajdujemy.
W pierwszym okresie funkcjonowania zamku rezydowali w nim prepozyci kapituły pomezańskiej. Wiadomo, że zatrzymywali się tu tymczasowo osadnicy z krajów niemieckich, których następnie kierowano do powstających w okolicy wsi
Podczas wojny trzynastoletniej zamek przechodził z rąk do rąk, uległ też wtedy poważnym zniszczeniom. Odbudowano go niemal natychmiast, wzmacniając jego konstrukcję i walory obronne. W 1466 roku, po drugim pokoju toruńskim, zamek pozostał w granicach państwa zakonu krzyżackiego, by w 1520 roku na moment przejść w ręce wojsk polskich. Po sekularyzacji państwa zakonu krzyżackiego w 1525 roku właścicielem zamku został Albrecht Hohenzollern.
Z miejsca, w którym obecnie się znajdujemy, widać, poza wschodnią częścią murów z bramą wjazdową, południową część zamku. Do baszty muru południowego dostawiono tu już w XX wieku charakterystyczną wieżyczkę ze spiralną klatką schodową, która umożliwiała zejście do parku i kortów tenisowych, znajdujących się przy zamku (korzystano z nich jeszcze po wojnie). Z tego miejsca widać też charakterystyczne ramy okienne, które umieszczono w otworach okiennych ściany wschodniej. To pozostałość po realizowanych tu zdjęciach do filmu „Król Olch” z Johnem Malkovichem w roli głównej.
Przejdźmy do punktu oznaczonego na mapie numerem 3. W XVI wieku zamek przeszedł w ręce rodu von Polentz (herb rodziny znajduje się nad bramą wjazdową). W tym czasie rozpoczęły się przebudowy zamku, które z gotyckiej warowni zmieniły go ostatecznie w renesansową rezydencję. Nowy etap w historii zamku rozpoczął się w 1699 roku, gdy jego właścicielem stał się Ernst Finck von Finckenstein. W rękach rodziny von Finckenstein dobra szymbarskie pozostały do 1945 roku.
W XX wieku zamek w rękach Finckensteinów stał się “nowoczesnym” jak na tamte czasy obiektem. W latach trzydziestych XX wieku założono w zamku nowe instalacje wodne, elektryczne a nawet telefony. Ówcześnie znane było zamiłowanie rodziny do luksusu. Pod zamkiem trzymane były sportowe samochody, w zamkowej stajni konie wyścigowe, pod murami obiektu wybudowano korty tenisowe, a w zamkowym parku sadzono zwożone z całego świata sadzonki rzadkich drzew.
Znajdujący się tuż przy ścianie lasu sztuczny wzgórek to pozostałość po starej sośnie, która jeszcze do niedawna rosła w tym miejscu. Legenda głosi, że wypoczywał przy niej sam Napoleon Bonaparte. Niedaleko zamku znajduje się zresztą pomnik przyrody – aleja Napoleona. To zgrupowanie około 100 sosen rosnących wzdłuż drogi gruntowej wiodącej z Szymbarka w kierunku Chełmżycy.
W tym miejscu kończymy naszą wyprawę. Zachęcamy do odbycia wirtualnej wyprawy po dziedzińcu zamku oraz spaceru na rodowy cmentarz i do dwóch punktów widokowych.
Zadanie publiczne jest współfinansowane ze środków Samorządu
Województwa Warmińsko-Mazurskiego na podstawie umowy T/5/2020 oraz TS/11/2021
Zadanie publiczne jest współfinansowane ze środków Samorządu
Województwa Warmińsko-Mazurskiego na podstawie umowy T/5/2020 oraz TS/11/2021